Blog
عشق واقعی اونیه که وقتی Wifi قطعه، همچنان برقراره
الان دقیق منظورم رو خدمتتون توضیح میدم: عشق یه تجربه درونی، بی سر و صدا و بدون نیاز به شوآفه. یه تجربه عمیق، آروم، بی‌ادعا. تو یه رابطه سالم نه عکس‌های دونفره آن چنانی نیازه، نه کپشن سه‌زبانه، نه موزیک پس‌زمینه. چرا؟ چون عشق پُز دادنی نیست. چون عشق اون‌جایی همیشه هست که هیچ‌کس نیست. جایی که دوربین خاموشه، اینترنت قطعه، و هیچ‌کس منتظر لایک و کامنت نیست.
واقعا کی گفته اگه یکی رو دوست داری باید مرتب در مکان‌ها و زمان‌های مختلف از خودت و طرف در چندین زاویه مختلف پست و استوری بذاری؟ کی گفته عشق واقعی یعنی تولدشو با ۳۰۰ تا شمع و بادکنک جشن بگیری و براش ویدیو ادیت‌شده همراه با موزیک درست کنی؟ کی گفته باید فیلمی از خودتون پهن فضای مجازی کنید که خیلی تجربه خصوصی به شمار میاد؟
به نظرم اکثر این نمایش‌ها عشق نیستن، بلکه عطش برای دیده شدنن. کسانی که در یه رابطه امن و سالمن، عموما ساکتن چون نیازی ندارن هزارتا عکس بذارن تا بقیه رو قانع کنن که همه چیز خوبه. بله، بهترین نشونه‌ی عشق، نبودنه. نبودنش توی اینستاگرام، نبودنش توی استوری‌های نمایشی، نبودن «لوندی و دلبرانگی خرکی» در فضاهای عمومیه!
با همه این تفاصیل، اگه می‌خوای ببینی کجای کاری به جای چک کردن تعداد ویوهای استوری‌تون، یه بار بشینین روبه‌روی هم، بی اینترنت، بی‌گوشی، بی‌دوربین، ببینین حرفی برای گفتن باقی مونده یا نه. اون لحظه، خیلی چیزها روشن می‌شه.